Normalną rzeczą u wszystkich jest sukcesywne zmniejszanie, a nawet wygasanie zdolności fizycznych. Symulator starości pokazuje ograniczenia ludzi starszych, obrazując jak trudne jest codzienne życie i wykonywanie prostych czynności. Zadaniem używania symulatora jest doświadczenie ograniczeń w funkcjonowaniu seniorów. Symulacja powoduje empatię do starszych osób, kształtuje postawę niosącą pomoc oraz szacunek. Po założeniu urządzenia ochotnik odczuwa większość możliwych do przedstawienia ograniczeń sprawności. Symulacja sztywności i skostniałości stawów wywołuje trudności z poruszaniem się. Wygłuszenie ogranicza możliwość słyszenia, specjalne okulary pogarszają widoczność i spostrzeganie. Ruchowość jest zmniejszona poprzez ograniczniki zakresu otwierania stawów oraz specjalne obciążniki na kończyny. Specjalna kamizelka dociążą ciało powodując krótką wadę postawy. Rękawice pogarszają czucie palców oraz precyzję ruchów, skutecznie uniemożliwiając wykonywanie złożonych czynności. Podstawowe zadania wykonywane codziennie będą sporym wyzwaniem, kiedy uczestnik włoży symulator starości. Nalanie kubka wody, zamknięcie drzwi, zawiązanie butów, pisanie, czytanie, używanie telefonu będzie ogromną przeszkodą. Wykonywanie zadań będzie naturalnie możliwe, jednak potrzebne jest przyzwyczajenie się do ograniczeń percepcji. Symulacja ma wzbudzić emocje wśród uczestników, dać przedsmak starości, uwrażliwiać na problemy i potrzeby osób starszych oraz budzić empatię w kontaktach z nimi. Uczestnicy eksperymentu są zgodni co do przydatności symulatora, twierdząc że wszyscy powinni z niego skorzystać.